ေကာင္းမွန္းသိေနေတာ့လဲ

“ကၽြတ္”

မုိးမုိးခိုင္ တစ္ေယာက္ အလုပ္ထဲ စိတ္မထည့္ႏုိင္ဘဲ အာရုံေ၀၀ါး စိတ္ညစ္ျငဴးေနသည္။ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ တရားခံက မိမိ ေယာကၤ်ား ရဲမာန္။ ဒီေန႔အတြက္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ၊ မေန႔ညက အျဖစ္ကုိ မုိးမုိးခိုင္
ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။

xxxxxxxxxxxxx

မေန႔က မိုးမုိးခိုင္ ရုံးမဆင္းမီ ရဲမာန္ ဖုန္းဆက္သည္။

“မိုး ေရ..ညေန အိမ္မွာ ဘီယာေသာက္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြပါမယ္။ အျမည္းေလး စီစဥ္ထားေပးပါဦး”

သေဘၤာအရာရွိတစ္ဦးျဖစ္သူ ရဲမာန္ ျမန္မာျပည္တြင္ နားေနခိုက္ အလိုလုိက္သည့္အေနျဖင့္ မိုးမိုးခုိင္က မၾကာခဏ
အိမ္တြင္ ၀ုိင္းစီစဥ္ေပးတတ္သည္။
“ဘယ္အခ်ိန္လဲ ေမာင္။ ဒီေန႔က ကုမၸဏီ ေျခာက္လပတ္ စာရင္းခ်ဳပ္ရမွာ။ ၇ နာရီေလာက္မွ အိမ္ေရာက္မယ္” “ဟာကြာ….ဒီမွာ ေျပာၿပီးေနၿပီ။ ဘယ္လုိ လုပ္မလ”ဲ

“အင္း….ဒါဆုိ ဆုိင္က ၀ယ္လာေပးမယ္။ အိမ္မွာ ေတာ့ လုပ္ေပးဖို႔ မလြယ္ဘူး။ အခ်ိန္မရဘူးေလ ေမာင္ရဲ႕”

“အင္း ဟုတ္ၿပီ။ ဒါလည္း ေကာင္းပါတယ္”

ည မုိးမိုးခုိင္ အိမ္ေရာက္ၿပီး အစားအေသာက္ျပင္ဆင္ေပးၿပီးလို႔ မၾကာခင္ ရဲမာန္ေရာက္လာသည္။

“ဟာ..ေအာင္သူ၀င္းပါလား။ ရဲမာန္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ပါမယ္ဆုိလို႔ ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔” ရဲမာန္ႏွင့္ပါလာသူက မုိးမိုးခုိင္ ဘြဲ႕ရကာစက ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတစ္ခုတြင္ ေျခာက္လခန္႔ အတူတက္ဖူးခဲ့သူ။ ေနာက္ပုိင္း သေဘၤာလုိက္ရာမွ ရဲမာန္
ႏွင့္ ခင္မင္လာသူျဖစ္သည္။ မုိးမုိးခုိင္ႏွင့္ သင္တန္းတုန္းက ထူးထူးျခားျခား မခင္ခဲ့ေသာ္လည္း အိမ္ကုိ မၾကာခဏ လိုက္လာေလ့ရွိသျဖင့္ ရင္းႏွီးေနၿပီးျဖစ္သည္။

“ေအးကြာ ဟုိအဖြဲ႕က ေနာက္က်တယ္ မေစာင့္ႏုိင္ဘူးဆုိလို႔ ထြက္လာတုန္း ေအာင္သူနဲ႔ေတြ႕တာ” ဟု ရဲမာန္က
၀င္ေျပာ လိုက္သည္။

“ကဲ ဒါဆုိလည္း အစားအေသာက္ေတြ အဆင္သင့္ပဲ။ မုိးေရခ်ဳိးလုိက္ဦးမယ္။ ေအာင္သူ ခဏေနာ္” ဟု ဆုိကာ မုိးမုိးခုိင္
ေရခ်ဳိးခန္းအတြင္း ၀င္ခဲ့သည္။

ေရခ်ဳိးခန္းမွန္အတြင္း မိန္းကေလးတို႔ ထုံးစံ မွန္ထဲ အ၀တ္မဲ့ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ၾကည့္မိေတာ့ မုိးမုိးခုိင္ မိမိကုိယ္ကုိ
ေက်နပ္မိ သည္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ရွိၿပီဆုိေပမယ့္ တင္းတင္းရင္းရင္း ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးရွိေနဆဲ ကုိယ္လုံး။ ၀င္း၀ါသည့္ အသားအေရ ႏွင့္ လုိက္ဖက္သည့္ ညိဳေမွာင္ေသာ ဆံေကသာ၊ ေျပျပစ္တဲ့ ပခုံးသားေတြေအာက္က မႀကီးေပမယ့္ မေသးလွတဲ့ ႏို႔ႏွစ္လုံး၊ အနည္းငယ္ဆူၿဖိဳးစျပဳေနတဲ့ ကုိယ္လုံးနဲ႔ အလုိက္ဖက္ဆုံး တင္သားေတြ။ အသက္ ငယ္ငယ္ ၁၉
ႏွစ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့လို႔ သမီးတစ္ေယာက္ရကာ သမီးပင္ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသူအျဖစ္ ျပင္ဦးလြင္တြင္
ေဘာ္ဒါေဆာင္တက္ေနၿပီဆုိေပမင့္ မုိးမုိးခုိင္၏ ရင့္က်က္တဲ့ အလွတို႔က ပ်ဳိျမစ္စျပဳဆဲ။

ေရမိုးခ်ဳိးအ၀တ္အစားလဲန႔ဲ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ မသိ၊ အျပင္ခန္းကုိ ထြက္လာေသာ ရဲမာန္တို႔ ၀ိုင္းက
အရွိန္ရေနၿပီ။

“မိုးလာေလ ဒီကုိ” ရဲမာန္က သူထုိင္ေနသည့္ ဆုိဖက္ေဘးကုိ ပုတ္ျပကာ လွမ္းေခၚသည္။

“ကဲ ဆက္ပါဦးကြ ေအာင္သူ၀င္းရ” ရဲမာန္က တစ္ဆက္တည္း ေအာင္သူ၀င္းကို လွမ္းေျပာသည္။

“ဟာ မမိုးခုိင္ သိကုန္ဦးမယ္ဗ်…ဟား..ဟား” ဟု ေအာင္သူ၀င္းက ဆုိသည္။

“အံမယ္ ငါမသိေစခ်င္ရေအာင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာေနတာလ”ဲ

မုိးမိုးခုိင္က စကားေထာက္အေပးတြင္ ရဲမာန္က ၀င္၍

“ဒီေကာင္ ဥေရာပေရာက္တုန္း အျဖဴမေတြနဲ႔ ျမဴးခ့တဲ

ာ စားၿမံဳ႕ျပန္ေနတာေလ” ဟု ေျပာလုိက္သည္။

“အံမယ္ တယ္ဟုတ္ပါလား” ဟု မုိးမိုးခုိင္က လကဖက္တစ္ဇြန္းေကာက္စားရင္း အလုိက္အထုိက္ေျပာလုိက္သည္။

“ဘယ္က တယ္ဟုတ္ရမွာလဲ။ ျမန္မာမေတြနဲ႔ အကြာႀကီးပါဗ်ာ။ အျပင္ကသာ ဟုတ္မလုိနဲ႔ အတြင္းက်ေတာ့

ဖြယ္တယ္တယ္၊ အာတာတာန႔”ဲ

ဟု ေအာင္သူ၀င္းက ဆုိသည္။

ရုတ္တရက္ ထိုမွ် ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလာမည္ဟု မထင္ထားေသာ မုိးမုိးခုိင္ မ်က္ႏွာရဲသြားေသာ္လည္း
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ စကားလႊဲရန္ ႀကိဳးစားသည္။

“ဒါနဲ႔ ဥေရာပမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့လဲ ေအာင္သူ၀င္း”

“သုံးလေက်ာ္ေလာက္ပါ။ ေဟာ္လန္၊ ဂ်ာမနီ၊ အဂၤလန္ လွည့္ေနတာပဲ။ ေဟာ္လန္ကေတာ့ အေပါဆုံးပဲ။ ေစ်းေရာ
ေစာ္ေရာ တျခားေနရာေတြထက္ေပါတယ္” ဟု ေအာင္သူ၀င္းက စကားျပန္လွည့္သည္။

ရဲမာန္က မုိးမိုးခိုင္ခါးကို ဖက္ထားသည့္လက္ကုိ ဖင္တုံးေပၚသို႔ ေရႊ႕ကာ ညွစ္ရင္းျဖင့္ “ငါတု႔လိ
အဲဒီဖက္မေရာက္ဖူးကြ။ ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္” ဟု ၀င္ေျပာလုိက္သည္။

ုိင္္းက

မုိးမိုးခုိင္က ေအာင္သူ၀င္းေရွ႕တြင္ျဖစ္သျဖင့္
မသိမသာ ရဲမာန္လက္ကုိ ဖယ္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ရဲမာန္က မေလွ်ာ့။
ေအာင္သူ၀င္းသည္ သင္တန္းတက္စဥ္ကတည္းက စားေနက် ေၾကာင္ပါးတစ္ေကာင္ျဖစ္ေၾကာင္း မုိးမိုးခုိင္သိထားသည္။ ရုိးရုိးတန္းတန္း ခင္မင္သူျဖစ္သျဖင့္ ထုိကိစၥ မိမိႏွင့္ မပတ္သက္ေသာ္လည္း ယခုလုိ အေျခအေနတြင္ေတာ့ ေခါင္းထဲ ထုိအေတြးေရာက္လာသည့္အတြက္ ရဲမာန္ကုိ ဟန္႔တားလိုျခင္းျဖစ္သည္။

“သူတို႔က ေအးရွန္းဆုိ အထင္ေသခ်င္ၾကတာ။ စံခ်ိန္မမီဘူးဆုိၿပီးေတာ့။ ကုိယ္ေတြက tဥbe ဆြဲထားတဲ့ေကာင္ေတြဗ်ာ။
ေတာ္ရုံ အျဖဴေတာ့ ရယ္သေပါ့” ဟု ေအာင္သူ၀င္းက ဆက္သည္။

ေအာင္သူ၀င္း စကားေျပာေနခ်ိန္ ရဲမာန္လက္က တျဖည္းျဖည္း မုိးမိုးခိုင္ ရင္သားမ်ားေပၚသုိ႔ ေရာက္လာသည္။
ဖင္လုံးကုိ ညွစ္ကတည္းက တားမရသျဖင့္ မုိးမုိးခုိင္လည္း မတားေတာ့။ ဒါကုိ အခြင့္ေကာင္းယူကာ ရဲမာန္က မုိးမုိးခုိင္၀တ္ထားသည့္ ခါးတုိ ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ လက္ထည့္ကာ ရင္သားမ်ားကုိ ထိကုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။

မုိးမိုးခုိင္က ေအာင္သူ၀င္း မသိေအာင္ လက္ကုုိ ဖယ္ထုတ္ရန္ႀကိဳးစားရင္း “ေအာင္သူ၀င္းရွိေနတယ္ေလ ေမာင္။ ဘယ္လို လုပ္ေနတာလဲ” ဟု ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားသြားေသာ ေအာင္သူ၀င္းက

“ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ရင္မခုန္ပါဘူး မမိုးခုိင္။ သေဘၤာသားပါဗ်။ strip clဥb ေတြမွာေတာင္ ရင္မခုန္ဘူး” ဟု
ေျပာလိုက္ရာ ရဲမာန္က တဟားဟားရယ္ရင္း မုိးမိုးခိုင္ကုိ ခြ၍ သူ႔ေပါင္ၾကားသို႔ ထည့္ကာ ေနာက္ေက်ာမွေန၍
အကၤီ်ေအာက္ရွိ ႏုိ႔ႏွစ္လုံး ကုိ လက္ထည့္ ႏႈိက္ေလေတာ့သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေတာ္ ခရီးေရာက္ေနၿပီကုိ မိုးမိုးခုိင္ သတိျပဳမိလုိက္သည္။ စားပြဲေပၚရွိ Vodkအ ၀မ္း လီတာ ပုလင္းက လက္တစ္လုံးခန္႔သာ က်န္ေတာ့သည္။

ရဲမာန္ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနေသာ မုိးမိုးခုိင္မွာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကုိ အႏႈိက္ခံရသည့္အထဲ ဖင္ၾကားသို႔ ေထာက္ေနေသာ ရဲမာန္၏ လိင္တံႀကီးကိုလည္း ခံစားမိေနရာ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဖီးလ္တက္ေနသည္ကို ၀န္ခံရေပမည္။ အေရးထဲ ရဲမာန္က မုိးမိုးခိုင္၏ နသယ္စပ္ကို နမ္းေနရာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းမွ စစ္စစ္ စစ္စစ္ႏွင့္ အေရလုိက္လာသည္ကုိ မိုးမုိးခုိင္ ခံစားမိေနသည္။

ေအာင္သူ၀င္းကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ ဖုန္းျဖင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကည့္ေနသည္လား တစ္ခုခုလုပ္ေနသည္လား မိမိတို႔ဖက္သို႔ မလွည့္သျဖင့္ မုိးမိုးခိုင္ ရဲမာန္ကုိ လႊတ္ေပးထားမိသည္။ တစ္ဆက္တည္း မိမိကိုယ္ကုိ နားမလည္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ဤ အခ်ိန္ထိ အိမ္ခန္းထဲတြင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အရွက္ကုန္ နည္းစုံံ ဆက္ဆံဖူးၾကေသာ္လည္း ထုိကိစၥကို အျခားသူ မ်ားႏွင့္ စကားအျဖစ္ပင္ ေျပာေလ့မရွိ။ ယခုတစိမ္းေယာကၤ်ားေလးတစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ ဤသို႔ အပ်က္မတစ္ဦး သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ နားမလည္ႏုိင္။ သို႔ေသာ္ အမွန္အတုိင္းဆုိရလွ်င္ ျပင္းထန္သည့္ ခံစားမႈတစ္ခုကုိ ခႏၶာကုိယ္
ေအာက္ရပ္၀န္းဆီက ပုိ႔ေပးေနသည္ကုိေတာ့ အလြန္သာယာမိေနေပၿပီ။

မိုးမိုးခုိင္ ျပန္သတိထားမိေတာ့ ရဲမာန္၏ လက္တစ္ဖက္ကုိ သူ႔ႏုိ႔သီးေခါင္းေလးတစ္ခုကုိ ေခ်ေပးေနခ်ိန္ ေနာက္လက္ တစ္ဖက္က ထမီကုိ အနည္းငယ္ေျဖလ်ာ့၍ အစိေလးကုိ ကလိရန္ ႀကိဳးစားေနၿပီ။

တားမရသည့္ အတူတူ အိပ္ခန္းတြင္း ေရႊ႕ရန္ မိုးမိုးခိုင္ ၾကိဳးစားသည္။

“ေမာင္ အထဲသြားရေအာင္”

“ေအာင္သူ၀င္းေသာက္လို႔ မၿပီးေသးဘူးေလကြာ။ အားနာစရာႀကီး”

“အ…” ရဲမာန္က ေျပာရင္းျဖင့္ အစိေလးကုိ ကလိလုိက္ရာ မုိးမိုးခိုင္ စကားျပန္မေျပာႏုိင္ျဖစ္သြားသည္။

ေအာင္သူ၀င္းက ၀င္၍ “ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လုိက္ေတာ့မယ္ေလ ကုိရဲ” ဟု ဆုိသည္။

“မင္း အိမ္မွာ အိပ္မယ္ဆုိ။ လုပ္ကြာ ဆက္ေသာက္ပါ။ ထည့္ကြာ ငါလဲ ခ်မယ္”

ေအာင္သူ၀င္းက လက္က်န္ကုုိ ခြက္ႏွစ္လုံး ခြဲငွဲ႔လုိက္သည္။

ရဲမာန္က မုိးမိုးခုိင္ႏုိ႔ကုိ ႏႈိက္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ကုိ ထုတ္၍ ခြက္ကုိ ယူကာ တစ္ခ်က္တည္း ေမာ့လုိက္ၿပီး လုပ္လက္စ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္သည္။

ေနာက္ဆုံးတစ္ခြက္ကုိ တဟုန္တိုးေမာ့လုိက္သည့္ အရွိန္က ရဲမာန္ကုိ အေတာ္ထိသြားသည္။ စကား ေလးလုံး မကြဲေတာ့။ မုိးမုိးခုိင္က စကားျဖင့္ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ အတင္းထ၍ ရဲမာန္ကုိ လက္ဆြဲကာ အခန္းတြင္း ေခၚသြားသည္။

တစ္ဆက္တည္း ေအာင္သူ၀င္းကုိ “ဆက္ေသာက္ေနာ္။ ငါတို႔ သြားအိပ္လုိက္ေတာ့မယ္။ ကုိရဲမာန္အရမ္းမူးေနၿပီ” ဟု
လွမ္းေျပာလုိက္သည္။

ရဲမာန္က “ဟားဟား…မူးေပမယ့္ စြမ္းေသးတယ္ေနာ္။ ငါျပန္ထြက္လာခဲ့မယ္ ေအာင္သူ၀င္း”ဟု မူးမူးႏွင့္ ၀င္ေျပာ လုိက္
ေသးသည္။

အခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ရဲမာန္က မုိးမုးခုိင္ကုိ ကုတင္ေပၚ ပစ္လွဲကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ အငမ္းမရနမ္းေတာ့သည္။

အျပင္တြင္ ဟန္ေဆာင္ေနရေသာ္လည္း မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မုိးမိုးခုိင္ကလည္း မြတ္သိပ္ေသာ
အနမ္းတို႔ျဖင့္ တုံ႔ျပန္ရင္း အက်ီၤၾကယ္သီးမ်ားကုိ ျဖဳတ္ေပးလုိက္သည္။

ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ားျပဳတ္သြားၿပီးေနာက္ ရဲမာန္က ဘရာစီယာကုိ လွန္တင္လုိက္ၿပးီ

မုိးမုိးခုိင္ ႏုိ႔ႏွစ္လုံးကုိ တစ္လွည့္စီ

နမ္းစုပ္ေလသည္။ ေရွ႕က အရွိန္ေၾကာင့္ ခရီးေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မုိးမိုးခုိင္မွာ လြန္႔လူးကာ အားအီးျဖစ္ေနေတာ့ သည္။

“အား…ေမာင္ရယ္။ ေကာင္းတယ္”

ရဲမာန္မွာ စကားျပန္မေျပာအား။ မည္သည့္အခ်ိန္က ထမီကၽြတ္သြားမွန္းမသိ၊ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေသာ
ေအာက္ပိုင္းသုိ႔ ေရာက္သြားေပၿပီ။

မုိးမိုးခုိင္၏ ေပါင္အတြင္းသားမ်ားကုိ ရဲမာန္ လ်က္စုပ္လုိက္သည့္အခါ မိုးမိုးခိုင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားသည္။

“ေစာက္ဖုတ္ကုိ လ်က္ေတာ့ကြာ” ဟု မုိးမုိးခုိင္က ေတာင္းဆုိလိုက္သည္။

ရဲမာန္လွ်ာက မုိးမုိးခုိင္၏ ေစာက္စိေပၚေရာက္သြားေလေတာ့သည္။ အဂၤလိပ္အကၡရာ ေအ၊ ဘီ၊ စီ အစုံကုိ အစိေပၚ တြင္ လွ်ာႏွင့္ ေရးရင္း ရဲမာန္က နီညိဳညိဳ ဖင္ေပါက္၀ကုိ လက္မႏွင့္ ဖိ၍ ကလိလိုက္သည္။

“အား..ရွီး…ေကာင္းတယ္ ေမာင္ရယ္…ရွီး”

အစိေပၚမွတဆင့္ လွ်ာကုိ
ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔
ထုိးထည့္လုိက္ျပန္သည္။ ရွလြတ္ ရွလက္
အသံတို႔ အစုံၾကားေနရ သည္။
မုိးမုိးခုိင္လက္မ်ားက ေအာင္သူ၀င္း ဆံပင္တုိ႔ကုိ ဆြဲကိုင္ကာ
လြတ္ထြက္သြားမွာ ေၾကာက္သည့္ အလား
ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ဆြဲဆြဲကပ္ေနမိသည္။
တဆက္တည္း ဖင္လုံးႀကီးကုိလည္း ပင့္ကာ ပင့္ကာ ၾကြေပးေနမိသည္။

ရဲမာန္က မုိးမိုးခုိင္ ေပါင္မ်ားကုိ လွန္တင္လိုက္ကာ မုိးမိုးခုိင္ကုိ
ကုိင္ထားေစသည္။ ထုိအေနအထားက မုိးမုိးခုိင္၏ မုိ႔ေဖာင္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္လာေစကာ အစိေလးကလည္း ျပဴးထြက္လာသည္။ ဒါကုိ ရဲမာန္က အမိအရ သြားမ်ားျဖင့္ အသာအယာ ကိုက္လုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေစာက္ဖုတ္ေျမာင္းအလုိက္ အထက္မွ ေအာက္သုိ႔ လွ်ာေစာင္းတုိက္ေပးလုိက္သည္။ မုိးမုိးခုိင္မွာ လက္မအားသျဖင့္ ဖင္လုံးမ်ားကုိ ေျမွာက္ကာေျမွာက္ကာျဖင့္ ရဲမာန္လွ်ာ သ႔ေစာက္ဖုတ္မွ မခြာသြားေစရန္ ႀကိဳးစားလွ်က္ရွိသည္။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရဲမာန္ အစိကုိ အလွ်က္မွာေတာ့

“အ..အအ…..ရွီး…ၿပီး…ၿပီးၿပီ” ဟုဆုိကာ မိုးမုိးခိုင္ တခ်ီၿပီးသြားေတာ့သည္။

ရဲမာန္ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္ ၀င္းေျပာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္သပ္ကာ မုိးမုိးခိုင္ ႏုိ႔မ်ားကုိ ျပန္စုိ႔ေပးေနသည္။ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ၿပီးထားကာစ ေစာက္စိေလးကုိ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည့္အတြက္ မုိးမိုးခုိင္ စိတ္မ်ား
ျပန္ထလာေလသည္။

“ေမာင္ လိုးေတာ့ကြာ…ေမာင့္ လီးႀကီးကုိ ထည့္ပါေတာ့” ဟု ေတာင္းဆုိလိုက္သည္။

မိုးမိုးခုိင္ ခံခ်င္ေနမွန္းသိ၍ ရဲမာန္က တမင္ မလုပ္ေသးဘဲ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ စုပ္ကာ ႏုိ႔သီးေခါင္းနီညုိေရာင္ကုိ လက္ညႈိး လက္မတို႔ျဖင့္ ေခ်ေပးေနသည္။

မိုးမိုးခုိင္က တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ရဲမာန္၏ လီးကုိ ဆြဲကာ အားမလိုအားမရျဖင့္ ဂြင္းတုိက္ေပးေနသည္။ ရဲမာန္၏ လီးမွာ သာမန္ လီးမ်ားထက္ အနည္းငယ္ ေသးေပသည္။ အရွည္ ေလးလက္မ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ လုံးပတ္ က်ပ္လုံးသာသာ သာ ရွိသည့္အတြက္ စံခ်ိန္မမီဟု ဆုိရေပမည္။ ထို႔အတြက္လည္း လုိးသည့္အခါတုိင္း ရဲမာန္က မုိးမုိးခုိင္ကုိ ဘာဂ်ာျဖင့္

တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ လုပ္ေပးေလရ့

ွိသည္။

“ထည့္ေတာ့ကြာ..လိုးေတာ့” ဟု မုိးမိုးခုိင္က ၾကာမူပါပါ ထပ္ေတာင္းဆုိလုိက္သည္။

ရဲမာန္က အေပၚတြင္ ထပ္အိပ္ေနရာမွ ခြာၿပီး မုိးမိုးခုိင္ ေပါင္မ်ားကုိ ေျမွာက္လုိက္ကာ သူ႔လီးကုိ မုိးမုိးခုိင္
ေစာက္ဖုတ္တြင္းသုိ႔ ထိုးထည့္လုိက္သည္။ တခ်ီၿပီးထားၿပီး စိတ္ထေနဆဲျဖစ္သည့္အတြက္ ေစာက္ရည္မ်ားႏွင့္
ျပည့ကာ ေခ်ာေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ ရဲမာန္လီးက ေရွာခနဲ၀င္သြားသည္။

“ရွလြတ္…..ျဗစ္...ဖြတ္” ေစာက္ရည္မ်ား အုိင္ထြန္းေနသည့္အတြက္ အသံမ်ဳိးစုံထြက္လာေပသည္။

“ေဆာင့္..ေမာင္..ေဆာင့္”

လီးအ၀င္ကုိ အားမရလုိက္ေသာ မုိးမုိးခုိင္က ရဲမာန္အား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ေစလုိသည့္ သေဘာျဖင့္ ေလာေဆာ္ လိုက္သည္။

ရဲမာန္က အားအျပည့္ႏွင့္ေဆာင့္ေသာ္လည္း အတန္ငယ္တိုသည့္ သူ႔လီးေၾကာင့္ မုိးမိုးခုိင္မွာ ထိထိမိမိ မခံစားရေပ။

အခ်က္ ၃၀ ၄၀ ခန္႔ေစာင့္ၿပီးေနာက္ ရဲမာန္က မုိးမုိးခုိင္ကုိ ပုံစံေျပာင္းကာ ေလးဖက္ေထာက္ေစလုိက္သည္။

ဤ doggy ပုံစံကုိ မုိးမိုးခုိင္ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း ရဲမာန္ကဲ့သုိ႔ လိင္တံ တိုသူမ်ားအတြက္
အဆင္မေျပေပ။ ေရွ႕မွ လုပ္စဥ္က အတန္ငယ္ အတြင္း
ေရာက္ေသးေသာ္လည္း doggy ဆြဲခ်ိန္တြင္
ဖင္လုံးမ်ားကလည္း ခံေနသျဖင့္ ရဲမာန္လီးမွာ
ႏွစ္လက္မခန္႔သာ အတြင္းသို႔ ၀င္ေပေတာ့သည္။

တစ္ဖတ္ဖတ္ျဖင့္ ရဲမာန္ အားစုိက္လုပ္ေသာ္လည္း မုိးမုိးခုိင္မွာ တစ္ခုခု လိုေနသလုိ ခံစားေနရသည္။

ထိုပုံစံအတုိင္း အခ်က္ ၃၀ ခန္႔ေဆာင့္ၿပီး ရဲမာန္ ၿပီးလုၿပီးခင္ျဖစ္လာသည။္

“ဖတ္…ဖတ္…ဖတ္”

“အား ေမာင္ ၿပီးေတာ့မယ္”

ေျပာရင္းျဖင့္ လီးတံတစ္ေလွ်ာက္ က်င္လာကာ လေရမ်ားကုိ မုိးမိုးခိုင္ ေစာက္ဖုတ္အတြင္း ပန္းထုတ္လုိက္ေလ
ေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ မူးကလည္း မူး၊ တစ္ခ်ီအၿပီးတြင္ ပင္လည္း ပင္ပန္းသြားေသာ ရဲမာန္ ေရပင္ ထမေဆးႏုိင္ေတာ့ဘဲ အိပ္
ေပ်ာ္သြားေလသည္။

ခဏလွဲေနၿပီးေနာက္ ေရခ်ဳိးခန္း ၀င္ရန္ မုိးမိုးခုိင္ ထလိုက္သည္။ ဘာမွျပန္မ၀တ္ေတာ့ဘဲ အနားတြင္ေတြ႕ေသာ ညအိပ္ဂါ၀န္ အနီေရာင္ကုိ ဆြဲယူကာ ေခါင္းမွ စြပ္ခ်ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္း ၀င္၍ ရဲမာန္လေရမ်ားႏွင့္ မိမိအရည္မ်ား ေရာေႏွာ
ေပက်ံေနသည္တို႔ကုိ အေသအခ်ာ ေဆးေၾကာလုိက္သည္။

ေရခ်ဳိးခန္းမွ ျပန္အထြက္ ရုတ္တရက္ ေအာင္သူ၀င္းရွိေနသည္ကုိ ယခုမွ သတိရကာ အေစာပုိင္းက စိတ္လြတ္လက္လြတ္ အသံေပါင္းစုံျဖင့္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္ကုိ ေအာင္သူ၀င္မ်ား ၾကားသြားမည္လားဟု စိုးရိမ္မိသည္။ စုိးသာ စုိးရိမ္ရသည္ ကန္ထရိုက္တိုက္ခန္းအတြင္း ကၽြန္းပါေတးရွင္းသာ ကာထားေသာ အခန္းအတြင္းမွ အသံကုိ အိမ္ေရွ႕မွ ေကာင္းစြာ ၾကားႏုိင္သည္ကုိလည္း သတိရသြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေအာင္သူ၀င္းကုိ အိပ္ယာစီစဥ္ေပးရမည္ျဖစ္၍ ေရွ႕သုိ႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

ေအာင္သူ၀င္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေသာက္ေနဆဲျဖစ္ကာ ရုတ္တရက္ မုိးမိုးခုိင္က ျမင္ေတာ့ “ဟာ မမိုးခုိင္။ အိပ္ေနၿပီလားလို႔။ ကိုရဲေတာ့ အိပ္ပီထင္တယ္” ဟု ေျပာလုိက္သည္။ “ဟုတ္တယ္။ ေအာင္သူ၀င္း အိပ္ေတာ့မလားလို႔ အိပ္ယာ ခင္းေပးမလို႔”
“မအိပ္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေလး ရွင္းလိုက္ဦးမလုိ႔” ဟု ေအာင္သူ၀င္းက လက္က်န္ပုလင္းကုိ ညႊန္ျပရင္ တစ္ဆက္တည္း “ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းတုန္းက ဟုိတစ္ေယာက္ေလ၊ မသူသူ၀င္းလား၊ မႏၱေလးကေလ။ သူနဲ႔ ဆုံျဖစ္ေသးလား” ဟု ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတြင္ မုိးမုိးခုိင္ႏွင့္ တတြဲတြဲရွိခဲ့ေသာ သူသူ၀င္းအေၾကာင္း ေမးလုိက္သည္။

အိပ္ယာခင္းေပးၿပီး အခန္းထဲ ျပန္၀င္မည္ၾကံေသာ္လည္း ေအာင္သူ၀င္းက သင္တန္းအေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း စလုိက္သျဖင့္ တစ္ဖက္ဆုိဖာတြင္ ၀င္ထုိင္ရင္း “ေအး။ သူတို႔ အခု ရန္ကုန္ေျပာင္းလာၾကၿပီ။

သူ႔အမ်ဳိးသားကေတာ့ တပ္ထဲက လို႔ၾကားတယ္။ မဆုံဖူးဘူး” ဟု ေျပာရင္း ဗုကိ ၾကက္ကုန္းေဘာင္ တစ္ဖတ္ကုိ လွမ္းခတ္စားလိုက္သည္။

္ဆာသေယာင္ရွိသျဖင့္

မမီမကမ္းႏွင့္ အတန္ငယ္ ငုံ႔ၿပီး ခပ္လိုက္ရကာ ျပန္အထတြင္ ေအာင္သူ၀င္းက စူးစုိက္ၾကည့္ေနသည္ကုိ သတိထားမိ
လုိက္သည္။

“အုိ” အခုမွ မုိးမိုးခိုင္ မိမိ ဘရာဇီယာ ျပန္မ၀တ္ပဲ ဂါ၀န္အပါးေလးသာ ၀တ္လာမိသည္ကုိ သတိရကာ ထိဂါ၀န္က လည္ဟုိက္ေနေပသည္။ ေတြးမိသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ဂါ၀န္စႏွင့္ ထိခတ္မိေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား မာလာသည္ကုိ မုိးမိုးခုိင္ သတိထားလိုက္သည္။ မဆီမဆိုင္ ညဦးပုိင္းက ေအာင္သူ၀င္းေျပာေသာ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ပင္ ၿပိဳင္ႏုိင္သည္ဆုိေသာ သူ႔ ပစၥည္းအေၾကာင္းကလည္း ေခါင္းထဲ ေရာက္လာမိသည္။ ထိုသုိ႔အေတြးမ်ား၀င္လာမိသည့္ အတြက္ မိမိခုိင္ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အံ့ၾသသြားေလသည္။

ေအာင္သူ၀င္းက ဟင္း ခနဲ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခုခ်ကာ “ကုိရဲကေတာ့ တခါတည္း အိပ္သြားေတာ့တာပ”ဲ ဟု
အေမးလိုလို၊ အေျပာလိုလို မေရမရာ ၀ါက်တစ္ခုထုတ္ ေျပာလုိက္သည္။

“နင့္အကုိက အဲလိုပဲ။ သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ၿပီး အိပ္ေတာ့တာပဲ”

“ဗ်ာ” ေအာင္သူ၀င္း ရုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။

“ေအာ္..ေသာက္တာ စားတာေျပာပါတယ္။ အသက္က ငယ္ေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး။ သူက ေသာက္ရင္ အမ်ားႀကီး
ေသာက္တာ။ အဲဒါ တစ္ညလုံး မထဘူး။ မနက္က် ေခါင္းကိုက္ဦးမယ္”

တစ္ညလုံးမထဘူး ဆုိသည့္ စကားကုိ သတိထားမိကာ ဘာသာျပန္ရင္း “ဟုတ္လား။ သေဘၤာေပၚမွာေတာ့
အဲေလာက္ မေသာက္ဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကံဳဘူးတာ။”ဟု ေအာင္သူ၀င္းက ျပန္ေျပာသည္။
ထို႔ေနာက္ “မမိုးခုိင္ အိပ္ရင္ သြားအိပ္ေတာ့ေလ။ အိပ္ယာေတြ ထားခ့ဲ ကၽြန္ေတာ္ခင္းလိုက္မယ္” ဟု ဆုိသျဖင့္ မုိးမိုးခုိင္က “ေအးေအး။ ငါယူေပးထားမယ္” ဟု ဆုိကာ အိပ္ခန္းေဘးကပ္ရက္ နံရံကပ္စင္ေပၚတင္ထားသည့္
အိပ္ယာမ်ားကုိ ယူခ်ရန္ ထသြားသည္။

“ဟဲ့ ေအာင္သူ၀င္းေရ။ လုပ္ပါဦး။ ေမႊ႕ယာက ေလးတယ္။ ငါတစ္ေယာက္တည္း ခ်လို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္” “ဟုတ္…လာၿပီ။ မမိုးခုိင္”
ေျပာရင္း ေအာင္သူ၀င္းထအလာ စင္ေပၚမွ ေမႊ႕ယာကုိ လက္ေျမွာက္ လွမ္းယူေနသည့္ မိုးမုိးခုိင္၏ ၀င္း၀ါေသာ ခ်ဳိင္းေအာက္ႏွင့္ ရင္သားတစ္ပုိင္းတစ္စတို႔ကို ေတြ႕လုိက္ရသည္။ တစ္ဆက္တည္း စပန္႔သား ဂါ၀န္အပါးေအာက္မွ လုံး၀န္းစြံ႕ကားေနသည့္ တင္ပဆုံမ်ားကုိ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လုိက္သည္။ ေျခဖ်ားေထာက္ထားသျဖင့္ တင္မ်ားကုိ ပင့္ထားသလို ျဖစ္ကာ သာမန္ထက္ ေနာက္သုိ႔ ျပဴးထြက္ေနသည္က ေအာင္သူ၀င္း စိတ္ကုိ လႈပ္ရွားသြားေစသည္။ အရက္မူးေနသည့္အျပင္ အေစာက အတြင္းမွ မုိးမုိးခုိင္တို႔ လင္မယား လိုးေနသည့္ အသံမ်ားကုိလည္း ၾကားထားသည့္
ေအာင္သူ၀င္း မည္သုိ႔ ျဖစ္သြားသည္ မသိ မုိးမုိးခုိင္အား ေနာက္မွ ခါးကုိ လွမ္းဖက္လုိက္ မိသည္။ ေအာင္သူ၀င္း
ေဘာင္းဘီေအာက္မွ ခုံးထေနသည့္ လိင္တံႀကီးက မုိးမိုးခုိင္ ဖင္ၾကားႏွင့္ ကြက္တိ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားေသာ မုိးမိုးခုိင္က “ဟဲ့ ဘာလုပ္တာလဲ။ ေအာင္သူ၀င္း။ မလုပ္နဲ႔ေလ” ဟု ဆုိကာ အတင္း ရုန္းထြက္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ မေနႏုိင္ေတာ့လို႔ပါ မမိုးခုိင္ရယ္” ဟု ေမာဟုိက္သံျဖင့္ ေျပာရင္း ေအာင္သူ၀င္းက မုိးမိုးခုိင္၏ နားသယ္စပ္
ေနာက္ကုိ လွ်ာျဖင့္ယက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ စုပ္နမ္းလုိက္သည္။

“မင္း လႊတ္ကြာ” မိုးမုိးခုိင္ အားသုံး၍ ရုန္းထြက္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ေအာင္သူ၀င္းက အတင္းဖက္ထားသျဖင့္ မလြတ္ႏုိင္ေပ။ ကုိယ္ကုိ ဆြဲခါ ရုတ္လုိက္ရာ ေအာင္သူ၀င္း မထိန္းႏိုင္ဘဲ ေနာက္ျပန္လဲက်သြားသည္။ မုိးမုိးခိုင္လည္း
ေအာင္သူ၀င္း ဖက္လွ်က္ သူ႔ကုိယ္ေပၚသုိ႔ ပက္လက္က်သြားသည္။

ေအာင္သူ၀င္းက ရုတ္တရက္ ကုိယ္ကုိလွည့္ၿပီး မုိးမုိးခုိင္ကုိ ေအာက္သုိ႔ ပို႔လုိက္ကာ အေပၚမွ ဖိထားလုိက္သည္။
ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိ နမ္းရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မုိးမိုးခုိင္က ေခါင္းကုိ ဘယ္ညာရမ္းကာ လက္မ်ားျဖင့္ ေအာင္သူ၀င္းကုိ
တြန္းဖယ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ေအာင္သူ၀င္းက ႏႈတ္ခမ္းကုိ ဆက္နမ္းရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ဘဲ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး
ျပဳတ္သြားေသာ ဂါ၀န္ၾကားမွ ထြက္လာသည့္ ႏုိ႔တစ္လုံးကုိ ဖမ္းစုိ႔လုိက္သည္။ ႏို႔စို႔ခံရသည့္ ဖီလင္ေၾကာင့္ မုိးမိုခုိင္ “အို”
ဟု ညည္းကာ ရုန္းအား အနည္းငယ္ က်သြားသည္။ ယင္းကုိ အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ေအာင္သူ၀င္းက ဂါ၀န္

ေအာက္နားစကုိ ဆတ္ခနဲလွန္ကာ မုိးမိုးခုိင္ အဖုတ္ႀကီးကို လက္၀ါးျဖင့္ အပု

္ကုိင္လုိက္သည္။

“ေဟ့…ေဟ့…မလုပ္နဲ႔ေနာ္” ဟု ဆုိရင္း မုိးမုိးခုိင္ ဂါ၀န္ကို ျပန္ဖုံးရန္ ႀကိဳးစားသည္။

ေအာင္သူ၀င္းက စုိ႔ေနသည့္ ဘယ္ဘက္ ႏို႔သီးကုိ အသာအယာသြားမ်ားျဖင့္ ကိုက္ေပးလုိက္ၿပီး အဖုတ္ကုိ လက္၀ါးအုပ္လွ်က္မွ ေစာက္စိကုိ လက္ခလယ္ျဖင့္ ကစားေပးလုိက္သည္။

“အုိး….အား” ႏုိ႔စုိ႔ခံရင္း အစိကုိ အပြတ္ခံလုိက္ရသည့္ မုိးမုိးခုိင္ ေလာကႀကီးႏွင့္ ေခတၱခဏအဆက္ျပတ္ကာ
ေကာင္းကင္ဘုံ ေရာက္သြားသည္။

ထိုအေျပာင္းအလဲကုိ သတိျပဳမိေသာ ေအာင္သူ၀င္းက ဆတ္ခနဲ မုိးမိုခုိင္ ေပါင္ၾကားသို႔ ေခါင္းထုိးကာ ျပဴးေထာင္စ
ျပဳေနသည့္ အစိေလးကုိ လွ်ာျဖင့္ ထုိးေပးလုိက္သည္။

ဂါ၀န္စကုိ ျပန္အုပ္ရန္ ႀကိဳးစားရင္း ဆီးစပ္ေပၚေရာက္ေနသည့္ မုိးမုိးခုိင္လက္ကို အသာေလးဖယ္လုိက္သည့္အခါ အလုိက္သင့္ ပါလာေတာ့သည္။ မုိးမိုးခိုင္ ဆက္မရုန္းေတာ့တာ ေသခ်ာသြားသျဖင့္ ေအာင္သူ၀င္း ဘာဂ်ာမႈတ္သည့္ အလုပ္ကုိ အာရုံစုိက္လုိက္သည္။

မုိးမိုးခုိင္က အသားျဖဴသလုိ အဖုတ္ကလည္း ၀င္းအုေနသည္။ ကေလးအေမ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ဆုိေသာ္လည္း ျပဲလန္ မေနသည့္ အဖုတ္က ေအာင္သူ၀င္း အႀကိဳက္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ အစိကုိ ယက္ေပးေနရင္းက ေအာင္သူ၀င္း မုိးမိုးခုိင္
၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲကာ ပြတ္သပ္ေပးေနလိုက္သည္။

မုိးမိုးခုိင္က လက္မ်ားက ေအာင္သူ၀င္း ဆံပင္ၾကားသို႔ ေရာက္ကာ ဆြဲကိုင္ထားမိေနသည္။

မုိးမိုးခုိင္ မိမိ ဘာလုပ္မိမွန္း မိမိ မသိေတာ့ေပ။ ႏို႔စုိ႔ၿပီး အဖုတ္ကိုင္ခံလုိက္ရကတည္းက မုိးမုိးခုိင္ ကုိယ္တြင္းက
အားေတြကုန္ခမ္းသြားသလို ခံစားလုိက္ရသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ မိုးမိုးခိုင္သိတာ ရင္သားေတြ အကိုင္ခံရလို႔ ဖီလင္လာ
ေနတာနဲ႔ အဖုတ္ေလးကုိ အယက္ခံရတဲ့ အရသာ…ဒါပဲ။

မိမိကုိယ္တိုင္မသိလုိက္ဘဲ “အင္း…ဟင္း…ဟင္း…အား” မိုးမိုးခိုင္ ညီးလိုက္မိသည္။

အဖုတ္ကို အားရပါးရ ယက္ေနရာမွ ေအာင္သူ၀င္း ရပ္လုိက္ၿပီး ၀တ္ထားသည့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကုိ ခၽြတ္လိုက္သည္။ မုိးမုိးခုိင္ကေတာ့ မ်က္စိကို စုံမွိတ္ထားဆဲ။

ေအာင္သူ၀င္းက အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကုိ ခၽြတ္ကာ တန္းလန္းျဖစ္ေနသည့္ လီးႀကီးကုိ မုိးမိုးခုိင္ လက္ထဲ ထည့္ေပးလုိက္သည္။
“အို” မုိးမိုးခုိင္ အာေမဋိတ္သံေလးပင္ ထြက္သြားမိကာ မ်က္လုံးမ်ားကုိ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ မထြက္ဘဲေနႏုိင္မလား။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူထက္ ႏွစ္ဆမွ် ပုိႀကီးေသာ စံခ်ိန္မီလီးႀကီးကုိ လက္ထဲတြင္
ကိုင္မိထားသည္ကုိး။

ေအာင္သူ၀င္း ပစၥည္းက ခုနစ္လက္မခန႔ရ္

ွိကာ လုံးပတ္က အခ်ဳိရည္ပုလင္းတစ္လုံးမွ် ႀကီးမားသည္။ မည္သည္က

လႈံ႔ေဆာ္လုိက္သည္ မသိ။ မုိးမုိးခုိင္ ကုန္းရုန္းထကာ သူ႔ေယာကၤ်ားကိုပင္ တခါတေလမွ လုပ္ေပးေလ့ရွိေသာ ပုေလြ
ေပးလုိက္မိသည္။ ႀကီးမားရွည္လ်ားတုတ္ခုိက္သည့္ လီးတစ္ေခ်ာင္းကို ပါးစပ္ထဲ ထည့္ကာ ငုံစုပ္ေနရသည္ ့အရသာက
ေကာငး္လွေပသည္။

“ရွီး…အား…ေကာင္းလုိက္တာ မမိုးခုိင္ရယ္..ေကာင္းလုိက္တာ”