စြန္းထင္းသြားေသာႏွလုံးသား

““အားးကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္”” မပန္းႏြယ္တစ္ေယာက္ တစ္ကိုယ္လုံးႏြမ္းနယ္လ်က္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနေလသည္။ အထူးသျဖင့္ ေပါင္သားမ်ားႏွင့္ဆီးစပ္တစ္ျပင္လုံးက တစ္စစ္စစ္ျဖင့္ နာက်င္ေနေသာေၾကာင့္စုပ္သပ္လ်က္ညီးညဴလိုက္သည္။

အထူးအားျဖင့္ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္အတြင္းဆီမွ က်င္က်င္နာနာစပ္ဖ်င္းဖ်င္းျဖစ္ေနေသာ ေဝဒနာကို တမၽွင္းမၽွင္းခံစားေနရေလသည္။ မပန္းႏြယ္၏အဝတ္ကင္းမဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို အိစက္ညက္ေညာသည့္ေမြ႕ယာႀကီးထက္တြင္ေပ်ာ့ေခြစြာျဖင့္ လဲေလ်ာင္းရင္းမွ နာက်င္မႈမ်ားကိုခံစားေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ညစ္ေထးေပက်ံေနေသာ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ေဆးေၾကာသုတ္သင္ပစ္လိုေသာဆႏၵက ျဖစ္ေပၚလာသည္။

အထူးသျဖင့္ ေပါင္ၾကားႏွင့္ေစာက္ဖုတ္အနီးတစ္ဝိုက္တြင္ စိုစိစိအေရမ်ားေစးကပ္ေနျခင္းကို ေဆးေၾကာပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ မပန္းႏြယ္အေနျဖင့္ တစ္ခ်က္ရွိုက္ၿပီးခႏၶာကိုယ္တစ္ခ်က္လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္းမွာ သူမ၏ေစာက္ဖုတ္ထဲမွအရည္ျပစ္ခၽြဲခၽြဲမ်ားက ပြက္ကနဲအန္က်လာသည္ကိုက စိတ္ပ်က္စရာဟုယူဆမိသည္။

သို႔ေသာ္လည္း မ်က္စိထဲတြင္ အေဖျဖစ္သူ၏မ်က္ႏွာကိုျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိသည္တြင္ အေဖ့အတြက္ဟူေသာ စိတ္ကျဖစ္ေပၚလာသျဖင့္ ေက်နပ္မိသေယာင္ရွိေလသည္။ နာက်င္မႈေဝဒနာကို ခံစားေနရင္းမွအေဖျဖစ္သူ ဦးစိုးလွိုင္တစ္ေယာက္ ဂါတ္ထဲမွလြတ္ပါေစေၾကာင္းဆုေတာင္းေနမိပါသည္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ မပန္းႏြယ္အား႐ုပ္ရွင္အေႏွးျပကြက္ပမာ ျပန္လည္၍စိတ္မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာရေလေတာ့သည္။

အခ်ိန္ကား ျမန္မာနိုင္ငံ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ေအာက္သို႔ကၽြန္သေဘာက္ဘဝေရာက္ရွိေနေသာ တစ္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ မပန္းႏြယ္တို႔ေနထိုင္ေသာ ေနရာသည္ကား ဧရာဝတီျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသျဖစ္သည္။ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနံေဘးတြင္ရွိေသာ သဲကုန္းရြာေလးျဖစ္သည္။ မပန္းႏြယ္တြင္ အေမဟူသည္မရွိေတာ့ဘဲ အေဖဦးစိုးလွိုင္ႏွင့္ အေဖတစ္ခု သမီးတစ္ခုျဖင့္ေနလာခဲ့သည္။

မပန္းႏြယ္တို႔သားအဖမွာ တံငါလုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ သဲကုန္းရြာထဲတြင္ အိမ္ရွိပါေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္သည္ကား ေႏြရာသီသဲေသာင္ထြန္းခ်ိန္ေရာက္လာသျဖင့္ မပန္းႏြယ္တို႔သားအဖမွာ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘး သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္တဲေဆာက္ၿပီးေနထိုင္ၾကသည္။ သို႔မွ ဧရာဝတီျမစ္အတြင္းတြင္ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကိုလုပ္ကိုင္လ်က္ သားငါးမ်ားအလြယ္တကူဖမ္းယူနိုင္မည္ျဖစ္ေလသည္။

မပန္းႏြယ္တို႔သားအဖ တဲေဆာက္သည့္ေသာင္ျပင္တြင္ အျခားေသာတံငါသည္မိသားစုမ်ား၏ တဲအိမ္မ်ားလည္းရွိသည္။ မပန္းႏြယ္တို႔သားအဖမွာ စည္းကမ္းႏွင့္ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ တံငါသည္လုပ္ငန္းကို လုပ္ စားေနသည္ဆိုေသာ္လည္း ဘုရားတရားၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိသည္။

မပန္းႏြယ္ ဖခင္ဦးစိုးလွိုင္ဆိုလၽွင္လည္း အေသာက္အစားလုံးဝမရွိ၊ ကင္းစင္ေလသည္။ ေဘးမွတဲအိမ္မ်ားကား ဤသို႔မဟုတ္ၾကပါေခ်။ တံငါသည္အခ်င္းခ်င္း အုပ္စုဖြဲ႕လ်က္ညစဥ္ေသာက္စားမူးယစ္ေနၾကသျဖင့္ မပန္းႏြယ္တို႔သားအဖအတြက္အေႏွာင့္အယွက္သဖြယ္ျဖစ္ေနေလသည္။

အစပထမတြင္ သူတို႔ႏွင့္ အတူတူအရက္ေသစာေသာက္စားရန္အတြက္ဦးစိုးလွိုင္အားဆြယ္ၾကေသးသည္။ ဦးစိုးလွိုင္မွာ သမီးမိန္းကေလးရွိသည္ျဖစ္သျဖင့္ သူတို႔အလိုကို လိုက္ေလ်ာျခင္းမရွိပါေခ်။ ရွိပါေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ကိုယ္ၾက အရက္မေသာက္ဘဲ အျမည္းစားသူျဖစ္သည္။

သို႔အတြက္ တဲနီးခ်င္းမ်ားအေနျဖင့္ ကိုစိုးလွိုင္ကို ေနာက္ပိုင္းတြင္မေခၚေတာ့ဘဲ ကိုစိုးလွိုင္ႏွင့္မိတ္ေဆြမပ်က္ေနထိုင္လာခဲ့ေလသည္။ တျဖည္းတျဖည္းႏွင့္ ကိုစိုးလွိုင္တို႔သားအဖႏွင့္ တဲနီးခ်င္းမ်ားမွာ နီးလ်က္ႏွင့္
ေဝးေနၾကသည္။

ယေန႔ညမွာေတာ့ ကိုစိုးလွိုင္တို႔ေနထိုင္ရာ သဲေသာင္ျပင္သို႔ ပုလိပ္မ်ားကေရာက္ရွိလာေလသည္။ ၿပီးေနာက္သဲေသာင္ျပင္မွ တဲမ်ားတြင္ရွိေသာတံငါသည္မ်ားကို ဖမ္းသြားေလေတာ့သည္။ ပုလိပ္မ်ား၏အဆိုအရမူ ဓါးျပမ်ားသည္တံငါသည္ေယာင္ေဆာင္လ်က္ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ခ်စ္တီးတိုက္ကိုဓါးျပတိုက္သြားေလရာ တံငါသည္ဟူ၍ သဲေသာင္ျပင္တြင္ေတြ႕ရေသာတံငါသည္မ်ားကိုဖမ္းဆီးေလေတာ့သည္။

မေမၽွာ္လင့္ဘဲျဖစ္ေပၚလာေသာ အေျခအေနတြင္ ကိုစိုးလွိုင္မွာလည္း တံငါသည္တစ္ေယာက္ျဖစ္သျဖင့္ အဖမ္းခံရသည့္အထဲပါဝင္ေလေတာ့သည္။ ကိုစိုးလွိုင္ကို က်န္သည့္တံငါသည္မ်ားႏွင့္ တစ္ဖြဲ႕ထဲျဖစ္သည္ဆိုကာ ဖမ္းသြားျခင္းျဖစ္၏။မပန္းႏြယ္မွာလည္း ဖခင္ျဖစ္သူဦးစိုးလွိုင္မွာ အျပစ္မရွိေၾကာင္းတြင္တြင္ေျပာေသာ္လည္းမရသျဖင့္ သူ႔အေဖတို႔အားေခၚေဆာင္ရာ ဂါတ္တဲအထိလိုက္ပါသြားေတာ့ေလသည္။ ဂါတ္တဲတြင္ မပန္းႏြယ္မွာ သူ႔အေဖတြင္ အျပစ္မရွိေၾကာင္းေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရဘဲရွိေနေလသည္။

ဂါတ္တဲတြင္ရွိေသာ ပုလိပ္သားတစ္ဦးကမူ ဂါတ္တဲတြင္ဌာနအုပ္မရွိေသးပါေၾကာင္း၊ အျပစ္မရွိေၾကာင္းကို ဌာနအုပ္ထံသြားေျပာလၽွင္ အဆင္ေျပနိုင္ေၾကာင္းေျပာဆိုသျဖင့္ မပန္းႏြယ္မွာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ရွိရာသို႔ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ သိပ္အေရာက္အေပါက္မရွိလွေသာ မပန္းႏြယ္မွာ ပုလိပ္သားေလးေပးလိုက္ေသာ လိပ္စာစာရြက္ကိုယူၿပီး ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ေနသည္ဆိုေသာ အိမ္ရွိရာသို႔လာခဲ့ေလသည္။

ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ေနေသာ အိမ္မွာၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ တည္ရွိေလေၾကာင္း မပန္းႏြယ္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဌာနအုပ္ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏အိမ္ကိုလာခဲ့ရစဥ္ကလည္း ဟိုေမးသည္ေမးျဖင့္ လာခဲ့ရၿပီး ပုလိပ္သားေလးေပးလိုက္ေသာ လိပ္စာ စာရြက္ကိုကိုင္လ်က္ေမးကာလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ဌာနအုပ္ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏အိမ္ရွိေသာ လမ္းထဲတြင္ကား ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးမ်ားသာရွိသည္။

တစ္ၿခံႏွင့္တစ္ၿခံ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိၿပီး ၿခံစည္းရိုးပုဏၰားရိပ္ပင္မ်ားက လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ျမင့္ေအာင္ ကာရံထားသျဖင့္ ၿခံဝင္းထဲကို အလြယ္တကူျမင္နိုင္ျခင္းမရွိသလို၊ ၿခံဝင္းထဲတြင္ ဘာေတြဘဲလုပ္လုပ္အျခားၿခံမ်ားမွ မၾကားမျမင္နိုင္ဘဲရွိေလသည္။ ဌာနအုပ္ ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ ဤၿခံဝန္းတြင္ေနထိုင္သည္မွာ အေၾကာင္းရွိေလသည္။

ထိုၿခံဝင္းထဲတြင္ ၾကက္ဝိုင္း၊ ဖဲဝိုင္းစသည့္မေကာင္းမႈမ်ားကို ခ်ိန္းဝိုင္းအျဖစ္ကိုထြန္းႀကိဳင္မွဦးေဆာင္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ကာဝင္ေငြေျဖာင့္ေန၍ပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ကိုထြန္းႀကိဳင္က မိန္းမဘက္တြင္အလြန္လိုက္စားသူျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲမွဖာသည္မ်ားကို အျမဲလိုလိုေခၚၿပီး ေပ်ာ္ပါးသူျဖစ္သည္။

အျခားဌာနမ်ားမွ မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ကိုလည္း စီစဥ္ေပးသည္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဂါတ္တဲမွာျဖစ္ေပၚလာေသာ အမႈအခင္းမ်ားႏွင့္မလြတ္ကင္းေသာ မိန္းမမ်ားကိုဤအိမ္တြင္ေခၚယူလ်က္ ကာမဆက္ဆံမႈျပဳေလသည္။ အလြန္ပင္ရိုင္းပ်ၿပီး ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့ေသာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ပင္ျဖစ္သည္။

ယခုလည္း မပန္းႏြယ္တို႔အမႈတြင္လည္း မပန္းႏြယ္၏ဖခင္ျဖစ္သူ ကိုစိုးလွိုင္မပါဝင္မွန္းသိၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တံငါသည္အလုပ္ကို အေဖျဖစ္သူကိုစိုးလႈုိင္ႏွင့္ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္လုပ္ကိုင္ေနသူျဖစ္သျဖင့္မပန္းႏြယ္၏ ကိုယ္ခႏၶာအခ်ိဳးအစားမွာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ က်နလွေပသည္။ အရွိုက္၊ အဝိုက္၊ အေကာက္၊ အေျဖာင့္၊ အဖု၊ အခ်ိဳင့္တို႔က မပန္းႏြယ္ကိုယ္ခႏၶာမွာ ခပ္ျမင့္ျမင့္အရပ္ေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာတည္ရွိေနသည္။

ထို႔အတြက္ မပန္းႏြယ္ခႏၶာကိုယ္အဆစ္အေပါက္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္သည္ ေယာက်ၤားသားေတြအတြက္ မက္ေလာက္စရာခ်ည္းျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ျမာေပြသူ၊ ကာမသိုက္တူးသမားျဖစ္သူအသစ္ကေလး၊ အငန႔္ကေလးကိုမွႀကိဳက္သူ ကိုထြန္းႀကိဳင္အတြက္ မပန္းႏြယ္ဆီမွကာမပန္းဦးေႁခြရန္အတြက္ ေခ်ာင္းေနသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေလသည္။ ယခုမေတာ့ ဌာနအုပ္ ကိုထြန္းႀကိဳင္အတြက္ အဆီတဝင္းဝင္းအသားခပ္မ်ားမ်ားရွိလွၿပီး ဆူၿဖိဳးလွေသာ မပန္းႏြယ္ဟူေသာ ဝက္ပ်ိဳမေလး၏အသားကို စားသုံးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

ခ်စ္တီးတိုက္ကို ဓါးျပတိုက္သူတို႔မွာ တံငါသည္မ်ားအပါအဝင္ လူဆိုးမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း မပန္းႏြယ္၏အေဖ ကိုစိုးလွိုင္မပါမွန္းသိၿပီးျဖစ္သည္။ မပါေပမယ့္လည္း မပန္းႏြယ္၏ကာမကိုအရယူရန္ျဖစ္သျဖင့္မပန္းႏြယ္အေဖ ကိုစိုးလွိုင္ပါဖမ္းခဲ့ရန္မွာၾကားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အေဖတစ္ခု၊ သမီးတစ္ခုသာရွိေသာအခ်ိန္၊ သဲေသာင္ျပင္ရွိတဲမ်ားကလည္းမလုံျခဳံ၊ ဒီေတာ့မပန္းႏြယ္တစ္ေယာက္ထဲ တဲမွာထား၍ျဖစ္မွာမဟုတ္ေခ်။ ဒီေတာ့အေဖျဖစ္သူကို ဖမ္းဆီးလိုက္သည္ႏွင့္ မပန္းႏြယ္မွာအကူအညီလိုလာေတာ့မည္။

ဒီေတာ့ ဂါတ္တဲမွတပည့္ပုလိပ္ေလးကို ႀကိတ္မွာၾကားထားၿပီးျဖစ္သည္။ မပန္းႏြယ္လာသည္ႏွင့္ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ကိုသြားေတြ႕ေစလိုေၾကာင္း ေတာင္းပန္လၽွင္ရနိုင္ေၾကာင္းစကားထည့္ရန္မွာထားၿပီးျဖစ္ရာ တပည့္ေက်ာ္ကလည္းအစီအစဥ္အတိုင္းလုပ္ေလသည္။မပန္းႏြယ္တစ္ေယာက္သူ႔ဆီလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းသတင္းရသည္ႏွင့္ ၿခံဝင္းႀကီးထဲမွာ ဘယ္သူမွမေနေအာင္အျပင္လႊတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။

သို႔မွသာ မပန္းႏြယ္ကို လိုးခ်င္တိုင္းလိုးလို႔ရမွာျဖစ္သည္။ မပန္းႏြယ္ကိုတစ္ညလုံးလိုး၍ဝၿပီးေသာအခါမွ သူမအေဖကိုစိုးလွိုင္ကို လႊတ္လိုက္ေစမည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ မပန္းႏြယ္ကိုလိုးခ်င္သည့္အခါတြင္လည္း သူမအေဖကိုစိုးလွိုင္ကို ဂါတ္တဲေခၚယူခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖင့္ မပန္းႏြယ္မွာသူ၏အလိုကိုလိုက္ၿပီး အလိုးခံမည္ျဖစ္သည္။

ဤသို႔အစီအမံခ်ထားခဲ့ျခင္းအား မပန္းႏြယ္မွာမသိသျဖင့္ ပုလိပ္သားေလးလမ္းညႊန္သည့္အတိုင္းလာခဲ့ရာ လိပ္စာ စာရြက္မွာပါသည့္အတိုင္း အိမ္အမွတ္မွာမွန္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။““အိမ္ရွင္တို႔…..အိမ္ရွင္တို႔..””မပန္းႏြယ္မွာ ခပ္အုပ္အုပ္ေလးလွမ္းေခၚေသာ္လည္း ထူးသံလည္းမၾကားရေသာေၾကာင့္ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလားဟူ၍ စဥ္းစားလိုက္သည္။

အနီးအနားၿခံဝန္းထဲတြင္လည္းေကာင္း၊ မပန္းႏြယ္ဝင္လာရာလမ္းတစ္ေလၽွာက္လုံးမွာလည္းေကာင္း လူဟူ၍မေျပာႏွင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမီးေတာင္မွ မေတြ႕ရေခ်။ မည္သူ႔ကိုအကူအညီေတာင္းရမွန္းလည္း မသိေခ်။ သို႔ႏွင့္မပန္းႏြယ္မွာ ၿခံတံခါးကိုတြန္းလိုက္ရာ ၿခံတံခါးမွာ အလြယ္တကူပြင့္သြားေလသည္။ သို႔ႏွင့္ မပန္းႏြယ္မွာ ၿခံဝန္းထဲသို႔လွမ္းဝင္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ မပန္းႏြယ္အဖို႔မွာကား အေဖျဖစ္သူဂါတ္တဲမွျပန္လြတ္နိုင္ေရးအတြက္သာ စဥ္းစားထားသျဖင့္ မည္သည့္အႏၲာရယ္၊ မည္သည့္ရန္သူမွေၾကာက္ရြံ့ျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ၿခံတံခါးကိုတြန္းဖြင့္ၿပီး ဝင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ၿခံဝန္းထဲတြင္ သစ္ပင္မ်ားကိုသူ႔ေနရာႏွင့္သူစိုက္ပ်ိဳးထားသျဖင့္ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ကာ ၿခံဝန္းအလည္တြင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္တစ္လုံးကို ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။မပန္းႏြယ္မွာ အိမ္တံခါးဖြင့္ထားသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရ၍ အားတက္သြားၿပီး အဝင္လမ္းမွအျမန္ေလၽွာက္လွမ္းဝင္လိုက္သည္။ အိမ္တံခါးဝတြင္ ခဏရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အိမ္အတြင္းဘက္တြင္လူရွိမရွိကို ေခါင္းျပဴၾကည့္လိုက္ရာ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနေသာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ကိုေတြ႕ရေလသည္။

““ဌာနအုပ္ ဦးထြန္းႀကိဳင္လားရွင္”” ““ဟုတ္ပါတယ္…..ဟုတ္ပါတယ္”” ““ဌာနအုပ္ႀကီးရွင့္….ကၽြန္မေျပာစရာရွိလို႔ပါရွင္”” ““ေျပာစရာရွိရင္ အိမ္ထဲဝင္ေျပာ တံခါးကေနေအာ္မေျပာနဲ႔ ” ““ဟုတ္ကဲ့ရွင္…..ဟုတ္ကဲ့””မပန္းႏြယ္မွာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က ဝင္ရန္ခြင့္ျပဳလိုက္သျဖင့္ အိမ္ထဲသို႔မပန္းႏြယ္ဝင္လိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္မွာ ထိုင္ေနေသာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဆက္တီစားပြဲေပၚတြင္ အရက္ပုလင္း၊ ဖန္ခြက္ႏွင့္ အျမည္းမ်ားတင္ထားၿပီး ဌာနအုပ္ ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာအရက္ေသာက္ေနမွန္းသိလိုက္ရသည္။

မပန္းႏြယ္မွာ သူမကိစၥကိုေျပာလို႔ျဖစ္ပါ့မလားဟူ၍ စိုးရိမ္စိတ္ကေလးျဖစ္သြားၿပီး တံခါးဝအတြင္းတြင္ရပ္လ်က္သားေလးေတြေတြကေလးျဖစ္သြားရသည္။““ဘာေျပာမွာလဲ……လာေလ””““ဟို….ဟို…ဌာနအုပ္ႀကီးကို တစ္ခုေလာက္ေျပာ….ေျပာခ်င္လို႔ပါရွင္…””““ေအး…..ေျပာပါ…..ေျပာပါ….ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္….မင္းေျပာမယ့္စကားက လၽွို႔ဝွက္တဲ့စကားဆိုရင္ သူမ်ားေတြၾကားလို႔မျဖစ္ဘူး…..ဒီေတာ့ တံခါးကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ေဟာဒီဆက္တီကုလားထိုင္
မွာလာထိုင္ၿပီးေျပာေပေရာ”” ““ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္ ဟုတ္ကဲ့ပါရွင္””

မပန္းႏြယ္မွာ အေဖျဖစ္သူ၏ကိစၥကို ေဆာင္ရြက္ေျပာဆိုရမည္ျဖစ္သျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ဌာနအုပ္ႀကီးကို အေဖ့အေနျဖင့္ အမႈႏွင့္ပတ္သက္ျခင္းမရွိေၾကာင္း၊ ျပန္လႊတ္ေပးရန္ေျပာရမည္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ေျပာသည့္အတိုင္း တံခါးကိုျပန္ပိတ္ၿပီး ဂ်က္ထိုးကာဧည့္ခန္းထဲလွမ္းဝင္လိုက္ေလသည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က တံခါးဂ်က္ကိုလွည့္ၿပီးထိုးေနေသာမပန္းႏြယ္၏တစ္ရစ္ေဖာင္းႂကြကာလွပေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာေနာက္ပိုင္းကိုၾကည့္၍ တစ္ခ်က္ျပဳံးလိုက္သည္ကိုေတာ့ မပန္းႏြယ္မေတြ႕ရပါေခ်။

တံခါးကိုပိတ္ၿပီးျပန္လွည့္၍ေလၽွာက္လာေသာ မပန္းႏြယ္၏ေလၽွာက္ဟန္
ေၾကာင့္ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ တံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စားေနၾကေၾကာင္ဖားႀကီးျဖစ္သျဖင့္ သူ၏စိတ္အတြင္းသ႑ာန္မေပၚေအာင္ အိေျႏၵဆည္လ်က္ မ်က္ႏွာထားကိုခပ္တည္တညလုပ္ထားလိုက္သည္။““ကဲ.ေျပာခ်င္ရင္ ဒီအနားကိုလာထိုင္ၿပီး ေျပာေပေတာ့””ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္ကို ခပ္တည္တည္ၾကည့္လ်က္ေျပာလိုက္သည္။

မပန္းႏြယ္မွာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ဆက္တီကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ေလသည္။ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာ မပန္းႏြယ္၏တင္သားႀကီးေတြမွာ ေဘးဘက္သို႔ကားထြက္လာသည္။ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခပ္ကားကားလုပ္ထိုင္လိုက္မိသျဖင့္ မပန္းႏြယ္၏ေပါင္လုံးႀကီးႏွစ္လုံးမွာ တစ္လုံးစီသပ္သပ္စီျဖစ္ေနကာေတာင့္တင္းေျဖာင့္စင္းစြာေပၚလြင္၍ေနသည္။ မပန္းႏြယ္မွ သူ႔အေဖအေၾကာင္းကိုေျပာလိုသျဖင့္အားယူသည့္အေနျဖင့္ သူမဘာသာသူမသတိမထားမိဘဲ ခပ္ကားကားလုပ္ထားေသာ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေစ့လိုက္ျဖဲလိုက္လုပ္ေပးေနမိသည္။

“ဒီလိုပါ ဌာနအုပ္ႀကီး…..အခု ကၽြန္မအေဖ ဌာနအုပ္ႀကီးတို႔ဂါတ္တဲမွာ အဖမ္းခံေနရပါတယ္….အမွန္က ကၽြန္မအေဖ ဘာမွလုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး….အဲ့ဒါ ကၽြန္မအာမခံဝံ့ပါတယ္ရွင္…..ကၽြန္မတို႔က တံငါသည္ေတြပါ…..တဲနီးခ်င္းကသူေတြသာ အျပစ္လုပ္တာပါ….အဲ့ဒါေၾကာင့္ သနားေသာအားျဖင့္ အျပစ္မရွိတဲ့ကၽြန္မအေဖကို လႊတ္ေပးေစခ်င္လို႔ အခုလိုလာေျပာရတာပါရွင့္””

မပန္းႏြယ္မွာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ကို ရွည္လ်ားစြာရွင္းျပေနရင္းက သူမ၏ေပါင္မ်ားကို ေစ့လိုက္ကားလိုက္ျဖဲလိုက္လုပ္ျမဲလုပ္ေနသည္။ ဤသည္မွာ ကိုထြန္းႀကိဳင္အား ကာမဆႏၵေတြေတာက္ေလာင္သည္ထက္ေတာက္ေလာင္ေအာင္တြန္းအားေပးေနမွန္း မပန္းႏြယ္မသိဘဲရွိေနေလသည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ကလည္း မပန္းႏြယ္၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ေစ့လိုက္ ကားလိုက္လုပ္ေနစဥ္မွာ ေပါင္ၾကားတြင္ရွိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ကိုမွန္း၍ ၾကည့္မိေလသည္။သို႔အတြက္ မပန္းႏြယ္စကားရွည္ရွည္ေဝးေဝးေျပာေနသည္ကို နားမေထာင္လိုေတာ့ဘဲ လက္ကာျပလိုက္ရာ မပန္းႏြယ္မွာဆက္၍ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘဲ ရွိရေလသည္။

““ေတာ္ၿပီ…..မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး….မင္းအေဖမွာအျပစ္ရွိတယ္ မရွိဘူးဆိုတာ ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကအဓိကဘဲ =အဲ့ဒီေတာ့ ငါစိတ္ဆိုးရင္ မင္းအေဖဒုကၡေရာက္မယ္…….ဒါေၾကာင့္ ငါစိတ္ဆိုးေအာင္မလုပ္နဲ႔သိလား”” ““ဟုတ္ကဲ့…..ဟုတ္ကဲ့””မပန္းႏြယ္မွာ ရင္ထဲတြင္စိုးရိမ္စိတ္တို႔ဝင္သြားရသည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ စိတ္မဆိုးရေအာင္ဘာလုပ္ရမည္နည္းဟူ၍လည္းစဥ္းစားလိုက္သည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ စိတ္မဆိုးဘဲ ခြင့္လႊတ္မွသူ႔အေဖအဖမ္းခံရျခင္းမွ လြတ္မည္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္လိုက္သည္။

ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္သည္ ေရွ႕တြင္ရွိေသာခြက္ထဲမွ အရက္ကိုေမာ့ေသာက္လိုက္ၿပီး အျမည္းတစ္ဖတ္ယူစားကာ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ၿပီးသည္ႏွင့္ မပန္းႏြယ္ဆီေလၽွာက္လာလ်က္ မပန္းႏြယ္ေဘးတြင္ ကပ္ထိုင္လိုက္သည္။မပန္းႏြယ္မွာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ ကိုယ္ႀကီးႏွင့္ထိမိမည္စိုးသျဖင့္ ေဘးဘက္သို႔ကပ္လိုက္ၿပီးကို္ယ္ကိုရို႔လိုက္သည္။ ““ကဲ….မင္းအေဖမွာအျပစ္မရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ ငါလႊတ္ေပးမယ္….ဒါေပမယ့္ လႊတ္ေပးဖို႔ မလႊတ္ေပးဖို႔ဆိုတာ မင္းအေပၚမွာဘဲရွိတယ္””ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က ထိုကဲ့သို႔ေျပာလိုက္ရင္း မပန္းႏြယ္၏ပုခုံးသားေလးကို သူ၏လက္မ်ားျဖင့္လွမ္းဖက္လိုက္သည္။

““ဘာလုပ္တာလဲ…..ဖယ္ပါ””မပန္းႏြယ္က ခြန္းတုံ႔ျပန္လ်က္ေျပာလိုက္ၿပီး သူမပုခုံးေပၚတင္လာေသာလက္ကို ပုတ္ခ်လိုက္သည္။““ေအး….ငါက မင္းအေဖအျပစ္ရွိမရွိဆုံးျဖတ္ေပးရမယ့္သူေလ……ငါစိတ္ဆိုးေအာင္မလုပ္နဲ႔လို႔ေျပာထားတယ္မဟုတ္လား””ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က စကားခပ္တင္းတင္းေလးေျပာလိုက္ၿပီး မပန္းႏြယ္ကိုလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းၿပီးဇြတ္အတင္းဖက္လိုက္သည္။

မပန္းႏြယ္၏ပါးျပင္မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလးကိုလည္း သူ၏ႏွာေခါင္းျဖင့္နမ္း
လိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္မွာ ရင္ေတြတဒိုင္းဒိုင္းခုန္လ်က္ စိုးရိမ္ထိတ္လန႔္စိတ္မ်ားျဖစ္ေပၚလာေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမအေနျဖင့္ျငင္းပယ္မည္ဆိုလၽွင္ သူမ၏အေဖဒုကၡေရာက္မွာစိုးသည့္အသိကျဖစ္ေပၚလာေသာေၾကာင့္ အေဖလြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ သူမခႏၶာကိုိယ္ကိုစေတးမွျဖစ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္မိပါေတာ့သည္။

ထို႔အတြက္ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏အလိုကိုလိုက္ေလ်ာရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကိုထြန္းႀကိဳင္မွသူမအားသိုင္းဖက္ျခင္းႏွင့္ပါးျပင္မ်ားကို နမ္းျခင္းအေပၚဘာမွဆန႔္က်င္ဘက္ျပန္မလုပ္ေတာ့ဘဲအသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့အသည္းတထိတ္ထိတ္၊ ရင္တဖိုဖိုျဖင့္တုန္လႈပ္ေနသည္ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းမရေသာအခ်က္ျဖစ္ေလသည္။““ႁပြတ္……ႁပြတ္….””ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ မပန္းႏြယ္တစ္ေယာက္ၿငိမ္ေနသည္ကိုသိ၍ မပန္းႏြယ္၏ႏႈတ္ခမ္းေပၚသို႔ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ဖိကပ္ၿပီးစုပ္နမ္းလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ မပန္းႏြယ္၏ေက်ာကိုပြတ္သပ္ ေပးလိုက္သည္။ ေက်ာကိုလက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးရင္းမွ မပန္းႏြယ္၏တင္းကားေဖာင္းအိေနေသာ တင္ပါးသားႀကီးမ်ားကိုဆုပ္နယ္ေပးလိုက္သည္။ အမွန္ဆိုရလၽွင္ မပန္းႏြယ္မွာအသားအရည္မ်ားက ေရႊလိုဝင္းၿပီး ေပါင္တန္လုံးႀကီးမ်ားက တစ္လုံးတစ္ခဲႀကီးႏွင့္ေျဖာင့္စင္းေနကာ တင္ထြားထြားႀကီးမ်ားကမို႔ေမာက္ၿပီး ကားစြင့္ေနေလသည္။

ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ ႏူးည့ံအိေထြးလွစြာေသာတင္သားအိအိႀကီးေတြကို ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ရသျဖင့္ သူ၏ပုဆိုးအတြင္းမွ လီးတန္ႀကီးကမာေတာင္ထလာၿပီျဖစ္သည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္ကိုေဘးတိုက္ဖက္ထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုစုပ္နမ္းျခင္းျဖစ္ရာ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္မပန္းႏြယ္၏ေက်ာျပင္ႏွင့္တင္သားအိအိႀကီးကို ကိုင္တြယ္ဆုပ္နယ္ေနသလို လက္တစ္ဖက္ကလည္း မပန္းႏြယ္၏တင္းအိထြားလွေသာ နို႔အုံမ်ားကိုအက်ႌအေပၚမွဆုပ္နယ္လိုက္သည္။

မပန္းႏြယ္မွာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္မွေန၍ သူမ၏ကာမခလုတ္မ်ားကို တၿပိဳင္နက္တည္းျဖဳတ္ေပးေနေလရာ ယခင္ကစိတ္ပါဝင္စားျခင္းမရွိေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္တသိမ့္သိမ့္ျဖစ္ကာ သူမ၏ေစာက္ဖုတ္ထဲ၌ဘယ္လိုမွန္းမသိတစစ္စစ္ျဖစ္ကာ ယားယံလာသည္ကိုသိလိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္မွာ ေစာက္ဖုတ္ထဲတစစ္စစ္ျဖစ္လာလ်က္ ေစာက္ေခါင္းထဲမွအရည္မ်ားယိုစီးထြက္လာေလသည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ကလည္းအသစ္ကေလး၊ အငံ့ကေလးမ်ားကို ႏႈးႏွပ္ၿပီးအပီအျပင္ျဖဳတ္ေလ့ရွိသူျဖစ္သျဖင့္ မပန္းႏြယ္ကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတာသိၿပီးျဖစ္ေလသည္။

““ကဲ….ထ…အိပ္ခန္းထဲသြားရေအာင္…”” ““ဟင့္အင္း…..ဟင့္အင္း” ကိုထြန္းႀကိဳင္သည္ မပန္းႏြယ္ကိုအပီအျပင္လိုးရန္အတြက္ႏႈးႏွပ္လိုက္ၿပီး မပန္းႏြယ္၏ကိုယ္လုံးကို ထူမလ်က္မတ္တပ္ရပ္ေစၿပီး အခန္းထဲသြားရန္ျပင္လိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္၍ေၾကာက္အားလန႔္အားျဖင့္ ႐ုန္းကန္ျငင္းဆန္ေနေသာ္လည္း သူမတစ္ကိုယ္လုံးမွာ တရွိန္းရွိန္း၊ တဖိန္းဖိန္းျဖစ္ေနရသျဖင့္ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ဆြဲေခၚရာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ေရာက္သြားရသည္။

အိပ္ခန္းထဲတြင္ကား ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ရွိၿပီး အိစက္ညက္ေညာေသာေမြ႕ယာႀကီးခင္းထားရာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္ကိုကုတင္ေပၚတင္ၿပီးလွဲလိုက္လ်က္ သူပါကုတင္ေပၚတက္လိုက္သည္။ ပက္လက္ကေလးျဖစ္သြားေသာ မပန္းႏြယ္ကို သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးမိုးကာ မပန္းႏြယ္၏မ်က္ႏွာေလးအႏွံ့ကို နမ္းလိုက္ၿပီးမွ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ငုံ၍စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္က သူ၏လက္တစ္ဖက္ကို မပန္းႏြယ္၏ ေပါင္ ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ထည့္၍ေလၽွာတိုက္ကာ ပြတ္ေပးလိုက္သည္။

မပန္းႏြယ္မွာ သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုအတင္းပင္ေစ့ကပ္၍ထားေသာ္လည္း ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္ကသူ၏ လက္ႀကီးျဖင့္ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ကို ဝတ္ထားေသာထဘီပါးေပၚမွပင္ဖိလိုက္ညႇစ္လိုက္လုပ္ေနေတာ့ရာ မပန္းႏြယ္ခမ်ာ အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ သူမ၏ေပါင္မ်ားကိုကားေပးလိုက္ေလသည္။ ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္၏ကားသြားေသာ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ သူ၏လက္ဝါးႀကီးထိုးထည့္ကာ ထဘီေပၚမွပင္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုပြတ္ေပးလိုက္၊ လက္ဝါးေစာင္းျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားကိုဆြဲပြတ္ေပးလိုက္၊ ေပါင္အတြင္းသားေလးေတြကို လက္ဝါးျဖင့္ပြတ္ေပးလိုက္ျဖင့္ လုပ္ေပးေနေလရာ မပန္းႏြယ္မွာရင္ထဲ၌ လွိုက္ဖိုေမာလာေလသည္။

ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကိုမလႊတ္ဘဲ အတင္းစုပ္နမ္းေနသည့္အျပင္ သူ၏လၽွာႀကီးျဖင့္လည္း မပန္းႏြယ္၏လၽွာကေလးႏွင့္ပါးေစာင္ေလးေတြကို ထိုးၿပီးရက္ေပးေနသည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္သည္ မပန္းႏြယ္ ၏ထဘီကို ဆတ္ကနဲဆြဲ၍ခါးေပၚသို႔လွန္တင္လိုက္ရာမွ ေဖာင္းႂကြမာတင္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို သူ၏လက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္ရင္း ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ကို ေလၽွာတိုက္ၿပီးပြတ္ေပးလိုက္သည္။

မပန္းႏြယ္မွာ ကိုယ္ခႏၶာထဲမွကလီစာမ်ားကေျပာင္းကျပန္ျဖစ္ကုန္မလားထင္မွတ္မွားရေအာင္ခံစားလိုက္ရသည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က သူမ၏ေစာက္ဖုတ္အကြဲေၾကာင္းကို ပြတ္၍ေပးေနေသာလက္ႀကီးျဖင့္ေစာက္ေစ့ငုတ္တိုေလးကိုထိုးဆြေပးေနျပန္ပါေသးသည္။ ခဏအတြင္းမွာပင္ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေယာင္ကိုင္း၍ထလာ႐ုံမက တစတစျဖင့္မာ၍တင္းလာေလေတာ့သည္။ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္အတြင္းမွလည္း ဘာေတြမွန္းမသိေသာအရည္မ်ားကလည္း တစစ္စစ္ျဖင့္မၾကာခဏထြက္လာေလေတာ့သည္။

မပန္းႏြယ္၏တစ္ကိုယ္လုံးမွာ တစ္ေျဖးေျဖးႏုံးေခြ၍မလႈပ္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ႏုံးေခြ၍က်သြားရသည္။ သူမအေနျဖင့္ တစ္ကိုယ္လုံးဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိသည့္အျပင္ ႐ုန္းဖို႔အင္အားေတြလည္းမရွိေတာ့သည့္အျပင္ အေဖ့အတြက္၊ အေဖလြတ္ရန္အတြက္ ျဖစ္သျဖင့္႐ုန္းကန္ခ်င္စိတ္မ်ားလည္း မရွိေတာ့ၿပီျဖစ္ေလသည္။ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္၏အေပၚအက်ႌႏွင့္ေဘာ္လီအက်ႌကိုပါ ဆြဲ၍ခၽြတ္လိုက္သည္။

တခဏျခင္းမွာပင္ မပန္းႏြယ္၏အက်ႌမ်ားကၽြတ္ထြက္သြားရာ ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္က ကုတင္ေဘးဘက္တြင္ပုံထားလိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္မွာ မ်က္လုံးေလးမ်ားစုံမွိတ္ကာ ရင္ဘတ္ေလးနိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီျဖင့္ လွိုက္ေမာ၍ေနရေလသည္။ ဝင္းဝါျပည့္ၿဖိဳးေသာ မပန္းႏြယ္၏နို႔အုံေလးႏွစ္လုံးက လွပစြာျဖင့္ထြက္ေပၚလာရာ ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ ေက်နပ္မႈမ်ားျဖစ္ေပၚၿပီး မ်က္ႏွာႀကီးမွာဝင္းထိန္သြားေတာ့သည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က မ်က္ႏွာငုံ႔လ်က္ မပန္းႏြယ္၏နို႔အုံေလးကို ပါးစပ္ျဖင့္ငုံ႔စို႔လိုက္ၿပီး နီတာရဲနို႔သီးေလးကို လၽွာဖ်ားျဖင့္ထိုးယက္လိုက္သည္

““အ…ဟင့္””မပန္းႏြယ္မွာ သူမ၏တစ္ကိုယ္လုံးဖ်င္းကနဲ ၾကက္သီးေလးမ်ားထသြားၿပီး ကိုယ္လုံးေလးကိုတြန႔္ကာ ရင္ဘတ္ေလးမွာေကာ့တက္၍သြားရေလသည္။ ရင္တြင္းမွ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏နို႔အုံအား ငုံ႔၍စုပ္လိုက္သျဖင့္ မပီမသညည္းသံေလးထြက္သြားရသည္။ ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္၏နို႔အုံမ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္စို႔လိုက္ရင္းမွ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ခါးေပၚထိလန္တက္ေနေသာ မပန္းႏြယ္၏ထဘီေလးကို လုံး၍စုကိုင္ကာ ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။

မပန္းႏြယ္က ျငင္းဆန္သည့္အမူအယာျဖင့္ ထဘီကိုလိုက္ၿပီးဆြဲလိုက္ေပမယ့္ ကိုထြန္းႀကိဳင္ကထဘီကို ဒူးေခါင္းထိေက်ာ္၍လွန္ခ်လိုက္ရာ ဆြဲလို႔မမွီပဲျဖစ္ရေလသည္။ ႐ုတ္တရက္ျဖစ္၍လန႔္ၿပီး ခၽြတ္ေနေသာထဘီကိုလွမ္း၍ဆြဲမိေပမယ့္ တင္ပါးႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ထဘီမွာခါးတြင္ပိေနသလို ထစ္ေနသလိုျဖစ္သြားရသည္။ မပန္းႏြယ္ မသိစိတ္၏လႈံ႔ေဆာ္မႈျဖင့္ သူမ၏လုံးလုံးက်စ္က်စ္ကားကားစြင့္စြင့္ တင္သားႀကီးမ်ားကိုႂကြေပးလိုက္သည္။

ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ မပန္းႏြယ္၏ဝင္းဝါေသာနို႔အုံမ်ားကို တစ္ဖက္စို႔ၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္သို႔ေျပာင္းစို႔ကာ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားကိုလၽွာျဖင့္ရက္ေပးျခင္း၊ နို႔အုံတစ္ခုလုံးကို ပါးစပ္တြင္းေရာက္ေအာင္စုပ္ယူေပးျခင္း ျပဳလုပ္ေပးေနရာ မပန္းႏြယ္မွာမ်က္စိမ်ားစုံမွိတ္လ်က္ နို႔စို႔ေပးမႈဒဏ္ကို အျပင္းအထန္ခံစားေနရသည္။ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က ထဘီကၽြတ္သြားသျဖင့္ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေသာ မပန္းႏြယ္၏ႏူးညံ့လွသည့္ဗိုက္သားမ်ား၊ ေပါင္သားမ်ားႏွင့္ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနရင္း အျခားလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားျဖဳတ္ကာ သူ၏အက်ႌကိုခၽြတ္လိုက္သည္။

တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ သူ၏ပုဆိုးကိုျဖည္လ်က္ ကြင္းလုံးခၽြတ္၍ခ်လိုက္ရာ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္၏ကိုယ္လုံးႀကီးမွာလည္း မပန္းႏြယ္ႏွင့္အၿပိဳင္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေလသည္။ ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္၏နို႔အုံမ်ားကိုငုံ႔စို႔ေနရင္းမွ မပန္းႏြယ္၏ ဗိုက္သား၊ ေပါင္သားမ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေနေသာလက္ျဖင့္ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ကိုအုပ္ကိုင္လ်က္ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလၽွာက္ကို လက္ခလယ္ျဖင့္ အသာေလးဆြဲပြတ္ေပးလိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ထဲ၌ယားယံၿပီး ေစာက္ရည္မ်ားစိမ့္ထြက္လာသျဖင့္ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏လက္ခလယ္မွာစိုစိသြားေလသည္။

ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားအတြင္း လက္ခလယ္ကိုထိုးသြင္းကာေမႊေပးလိုက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ မပန္းႏြယ္မွာတင္ပါးႀကီးေကာ့တက္သြားေလသည္။ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ေစ့နီတာရဲငုတ္တိုေလးအား လက္မျဖင့္လည္းမထိခလုတ္၊ ထိခလုတ္လုပ္ေပးလိုက္ရာ မပန္းႏြယ္မွာေခါင္းကိုခါယမ္းလ်က္ တင္ပါးႀကီးကို ႂကြႂကြေပးမိေလသည္။““အင္း……ဟင္း…..ဟင္း ကၽြတ္ ကၽြတ္””မပန္းႏြယ္၏ပါးစပ္မွလည္း ညည္းညဴသံမ်ားထြက္ေပၚလာသည္။

ကိုထြန္းႀကိဳင္သည္ မပန္းႏြယ္တစ္ေယာက္ ကာမဆႏၵေတြတက္ႂကြၿပီး ေစာက္ဖုတ္အတြင္းမွေစာက္ရည္မ်ားစိုရႊဲသည္အထိထြက္လာသည္ကိုလက္မွသိလိုက္ရ၍ နို႔စို႔ျခင္း၊ ေစာက္ဖုတ္ထဲထိုးကလိျခင္းကိုရပ္ကာ မပန္းႏြယ္၏ေျခရင္ဘက္ေရႊ႕လိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္၏ေပါင္ေလးႏွစ္လုံးကို ဆြဲမလ်က္ကားလိုက္ၿပီး မပန္းႏြယ္၏ေပါင္ရင္းတြင္ဒူးေထာက္၍ထိုင္လိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္၏လွပေသာကိုယ္ခႏၶာႏွင့္အတူ ႂကြားႂကြားဝင့္ဝင့္ရွိလွေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္က အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ၾကည့္ရင္းထိုင္လိုက္ရာ သူ၏မ်က္ႏွာမွာအားရေက်နပ္ျခင္းအျပည့္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

မပန္းႏြယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၾကာက္ရြံ့ေနသည့္အျပင္ သူမ၏နို႔အုံမ်ားကိုစို႔ကာ ေစာက္ဖုတ္ကိုထိုးကလိေနေသာ ကာမေဝဒနာကိုႀကိတ္မနိုင္ခဲမရစြာျဖင့္ တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ေလးခံစားကာ မ်က္ေစ့စုံမွိတ္ထားေသာေၾကာင့္္ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏အမူအယာကို မသိဘဲရွိေနသည္။““အို ဟင္း ဟင္း ဟင္း.”

ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္က တံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳလိုက္ၿပီး သူ၏လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေစာက္ရည္မ်ားစိုရႊဲၿပီး ေဖာင္းေဖာင္းအိအိေလးျဖင့္ ျဖစ္ေနေသာေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို အသာျဖဲလိုက္ရာ “ပလပ္” ကနဲျမည္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုျပဲအာသြားသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားနီနီရဲရဲကေလး ထြက္ေပၚလာရာ ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္အဖို႔စိတ္ထဲမရိုးမရြျဖစ္လာမႈေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကိုလၽွာျဖင့္သပ္လိုက္သည္။

ကိုထြန္းႀကိဳင္၏ေပါင္ၾကားမွ ႀကီးမားထြားႀကိဳင္း၍ရွည္လ်ားေသာ လီးတန္မဲမဲေျပာင္ေျပာင္ႀကီးက ေပါက္ခါနီးေႁမြေဟာက္ကဲ့သို႔ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ေနသေယာင္ ရမ္းခါလႈပ္ရွားေနသည္။ ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္က သူ၏ေျပာင္တင္းေနေသာလီးတန္ထိပ္ႀကီးကို ျဖဲထားေသာေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကား နီရဲေနသည့္ေစာက္ဖုတ္ဝေလးကိုေတ့ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္ေလၽွာက္
ထက္ေအာက္ပြတ္ေပးလိုက္ရာတြင္ လီးတန္ႀကီး၏အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ မပန္းႏြယ္မွာ ေခါင္းခါယမ္းသည္အထိခံစားရေလသည္။

ကိုထြန္းႀကိဳင္က မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ဝတြင္ေတ့ၿပီး သူ၏လီးတန္ႀကီးျဖင့္ ထိုးေမႊေပးသလိုေစာက္ေစ့ေလးကိုလည္း မထိတထိတို႔လိုက္လ်က္ တစ္ဖန္လီးတန္ထိပ္ဖူးကို မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ဝထဲဝင္သေလာက္သြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကိုျဖဲထားေသာလက္ကိုလႊတ္လိုက္ရာ လီးတန္ႀကီးမွာေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုက ငုံလိုက္သလိုျဖစ္သြားသည္။““ႁဗြတ္ ပလြတ္ စြပ္”” “အင့္ အား အမေလး…..ေလး အား အီး.ေသပါၿပီ အား အီး ဟီး ဟီး နာတယ္ အား အမေလး..ေလး”

မပန္းႏြယ္၏ ႏူးညံ့အိစက္လွေသာေစာက္ဖုတ္ကေလးမွာ အသစ္ေလးျဖစ္႐ုံမၽွမက ႏူးည့ံလွေသာအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္မွာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ကိုယ္လုံးအားႏွင့္ဖိၿပီးေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔လိုးသြင္းလိုက္သည္။ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ေလးမွာ အသစ္ေလးျဖစ္ေသာ္လည္း ေစာက္ရည္မ်ားစိုစြတ္ေနေသာေၾကာင့္ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏ဖိသြင္းလိုက္ေသာလီးတန္ႀကီးမွာ တစ္ဝက္မၽွဝင္၍သြားပါသည္။ မပန္းႏြယ္မွာမူ လီးတန္ႀကီးမဆန႔္မျပဲဝင္လာသျဖင့္ နာက်င္မႈမ်ားေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးမွာေကာ့ပ်ံတက္သြားရၿပီး ေအာ္ဟစ္ညီးညဴလိုက္သည္။

ကိုထြန္းႀကိဳင္၏လီးတန္ႀကီးမွာ ႀကီးမားသျဖင့္ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ေအာက္
ႏႈတ္ခမ္းစပ္ေလးသည္ လက္မဝက္မရွိတရွိေလာက္ကြဲ၍သြားကာ ေသြးမ်ားထြက္ၿပီး နာက်င္သြားတာျဖစ္ေလသည္။ မပန္းႏြယ္မွာ နာက်င္လြန္းလွသျဖင့္ ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္၏ရင္ဘတ္ကိုလက္ျဖင့္ တြန္းၿပီးထားရေလသည္။ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္မွာ သူ၏ဆႏၵေလာႀကီးသြားမိေၾကာင္း ရိပ္မိသြားသျဖင့္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကိုဆက္ၿပီးမသြင္းေတာ့ပဲ ညင္ညင္သာသာေလးထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္လုပ္ေပးၿပီး မပန္းႏြယ္၏နို႔သီးေခါင္းကိုလက္ႏွင့္ေခ်မြၿပီး နို႔အုံေလးကိုဆုပ္နယ္ေပးလိုက္သည္။

မပန္းႏြယ္မွာ ကိုထြန္းႀကိဳင္၏လီးတန္ႀကီးထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္လုပ္ေပးေနေသာ အေတြ႕ထူးေၾကာင့္ေစာက္ဖုတ္တြင္ စပ္တပ္တပ္နာတာတာႀကီးျဖစ္႐ုံမွလြဲ၍ကာမအရသာကိုခံစားလာရသျဖင့္ ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္၏ရင္ဘတ္ကို ေထာက္ကန္ထားေသာလက္မ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီး ကိုထြန္းႀကိဳင္၏လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ မပန္းႏြယ္ေလးအရသာေတြ႕လာသည္ကိုသိသျဖင့္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကိုတစ္ဝက္မၽွျဖင့္ ထုတ္ခ်ီသြင္းခ်ီလုပ္ေပးေနရင္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို သူမေစာက္ေခါင္းထဲပို၍ဝင္ရန္ မသိမသာသြင္း၍ သြင္း၍ေပးသည္။

ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္၏လီးတန္ႀကီးမွာ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ေခါင္းထဲမွ တစ္ခုခုပိတ္ထားျခင္းခံရသလိုရွိလာရာတြင္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ျပန္ဆြဲထုတ္လ်က္ကပင္ ျပန္၍ဖိေဆာင့္လိုက္ရာ ““ေဖာက္”” ကနဲအသံႏွင့္အတူ မပန္းႏြယ္မွာဖ်တ္ဖ်တ္လူးခါသြားရေလေတာ့သည္။““အား အမေလး..ေလး အား”” ““ႁပြတ္ စြပ္….ႁပြတ္….စြပ္””ဌာနအုပ္ကိုထြန္းႀကိဳင္၏လီးတန္ႀကီးမွာ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တစ္ဆုံးဝင္သြားၿပီျဖစ္၍ ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာခပ္သြက္သြက္ေလးဖိသိပ္ေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။

အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ဆက္တိုက္ေဆာင့္လိုက္သည္ႏွင့္ မပန္းႏြယ္မွာ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႔မဲ့လ်က္တစ္ကို္ယ္လုံးတုန္တက္ကာ ၿပီးသြားသလို ဌာနအုပ္ထြန္းႀကိဳင္ကလည္း သုတ္ရည္မ်ားပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ကိုထြန္းႀကိဳင္မွာ ေသြးစမ်ား၊ ေစာက္ရည္မ်ား၊ သုတ္ရည္မ်ားျဖင့္ အဝင္အထြက္ေခ်ာေခ်ာရႈရႈျဖစ္လာေသာ မပန္းႏြယ္၏ေစာက္ေခါင္းထဲဆက္ၿပီးလိုးေဆာင့္လ်က္ တစ္ညလုံးလိုးရန္ အစျပန္ပ်ိဳးလိုက္ျပန္ပါေတာ့သည္။